Bırak Artık, Hayal Bunlar!

Hayal dediğim şey bu mu? Ucundan tutunup gittiğim sen misin? Rüzgarının içinde ayaklarımı yere değdirmeye gerek bile duymadan, gözlerimi kapayıp savrulduğum…

Şimdi öyle bir yerdeyiz ki sorulara gerek yok, cevaplarsa beyhude. Şöyle bir göz gezdiriyorum etrafa, biriktirip sırtıma yüklediğin hiçbir şey ortalıkta yok. Bu ne huzur diyorum, şaşılacak şey!

Hoyratça yamadığımız bakışlar durgunlaşmış, ayağımızın altında eskittiklerimiz. Dağıttıklarına basa basa yürüyorsun. Boyumu aşan sınırların da ortadan kayboluvermiş.

“Buralar çarpa çarpa döküldüğüm yerler değil mi?” diyorum. Önce gülümsüyorsun muzurca:

“Beklentilerin kayda değer bulunmadığı, olduğu gibi sevmenin herkesçe ezbere alındığı yerdeyiz.” diyorsun. Bense safça gülüyorum, her zamanki çocuk saflığımda. İnanmayı istemek ne güçlü bir girdapmış, nasıl da çekiyor içine. Dayanılacak gibi değil, güvenmek istiyorum, birini kendim gibi bilmek.

Tamam, pes!

İşte yine boyun eğiyorum çocuk yanıma. Sorgulamayı ardımda bırakıp umarsızca yanıbaşında ilerliyorum. Bu dinginlik dilimi çözdü, ordan burdan anlatıp duruyorum. O kadar zaman geçmiş ki tepeleme doldurmaya çalışıyorum aramızdaki boşluğu. Yürüyoruz. Adımlarımız ilerlemiyor sanki, aksine geçmişe doğru geriliyoruz beraberce. O durgunluğa, onca zamana sığdırılamamış hatıralar da katılıyor.

“Ben yokken…?” soruları, “Sen yokken…?” cevapları arasında yol bitiyor ve elini uzatıyorsun bana.

“İşte bu kadardı, geçti gitti.” diyorsun. Çocukluğum yine ön saflarda, kapılıveriyor söylediklerine.

“Bitti, buraya kadar!”

Biri bağırıyor yakınlardan.

“Uyan artık, aç gözünü de bak bana! Çocuk musun sen? Kurtul artık şu hayalperest hikâyelerinden!” 

Göz kapaklarımı aralıyorum, şaşkın şaşkın bakınıyorum damdan düşürüldüğüm gerçekçi dünyana. Çocukluğumu eze eze bağırıyorsun:

“Bırak artık, hayal bunlar!”

— Evrim EGE, Nisan 2009