Ah Müzeyyen!

Ah Müzeyyen! Bir gece bir gündüz arasında, nasıl da işledin içime.

Yekta Kopan’ın hevesle beklediğim yeni kitabının baş karakteri, Müzeyyen. Belki baş, belki tek karakteri… Kitabı okumaya başlamadan önce okuduğum birkaç inceleme yazısında ısrarla değilinilen bir nokta vardı Müzeyyen’e dair. Bir kadının kaleminden çıkmışçasına kadınca konuşuyordu, kadınca hırslanıyordu. Yekta Kopan, başarılı bir erkek yazar, benim açımdan su götürmez bir gerçek bu. Bir kadını böylesine anlayıp, onun gözüyle bakıp, içini döküvermesi ise ona daha da hayran olmamı sağladı.

Sayfalar ilerledikçe, yabancı kimse kalmadı aramızda. Müzeyyen’le birlikte uslu, terbiyeli, hanım bir kız oldum, büyüdüm, kardeş sahibi oldum, kıskandım, hatta çatladım hasetimden. Kıymetlimi yitirdim, kızdım, sövdüm, düşman oldum. Öyle gerçek ve haklıydı ki; istemsizce taraf oldum onun yanında. Bazen sayfaların arasından bir pencere açıldı, kendi hayatıma giriverdim. Onun isyan eden, ipi koparmış tarafıyla ortalığı birbirine kattım. Yüzleştim, hesaplaştım.

Son sayfalarda nefesim daraldı, elinde yastıkla salonun ortasında dikilen Müzeyyen oldum, zaman zaman hayal ettiğim gibi.

Kitap bittiğinde yarım kaldım. Müzeyyen’le yollarımız ayrıldığından mı, daha anlatacakları olduğunu hissettiğimden mi, bilmiyorum.

Aile Çay Bahçesi; kimilerinin katili, kimilerinin prensi olan kız babalarının tahtını yıkıp yıkıp tekrar yapan bir roman.

Henüz okumadıysanız, hayatınızda eksik bir şeyler var demektir. Şiddetli tavsiyelerimle, iyi okumalar.